An Ghaeltacht

Na een korte, interessante dag (veel te zien en te horen ivm de troubles back in '60/'70 en veel mooie murals gezien) in Derry verbleven te zijn ging ik op weg naar Republiek Ierland!

Na zo een 8 km gelopen te hebben bereikte het. Er is niet echt een grens maar toen het bord zag met county Donegal wist ik het. Ik had the UK verlaten en was nu in Ierland. Na nog een paar kilometer gelopen te hebben had ik eindelijk een lift. Jammer genoeg werd ik maar 5 kilometer verderop gedropt, maar ach alle beetjes helpen. Na nog een kleine lift gehad te hebben werd ik daarna opgepikt door Blase. Een fantastische vent! Een kerel van een jaar of 30 met een autobandenbedrijfje (die je hier overigens heel veel ziet). Hij woont in Ballybovey en daar zou ik worden gedropt. Na wat geluld te hebben bleek het dat hij die avond ging surfen in het noorden. Vlakbij Tory Islands, omdat daar niet de mooiboys zitten die veel te relax zijn en het is daar dus ook niet toeristisch. Hij vroeg of dat ik al eens gesurfd had. Natuurlijk heb ik dat niet aangezien je in de rijn geen hogere golven hebt die goed genoeg zijn voor je afstandsbestuurbare zeilbootje. Maar hij zei dat het helemaal goed ging komen en dat ik die avond ging surfen. Super kicken dus! Na een hongaarse collega van hem opgepikt te hebben gingen we op weg daarheen. Te veel hobbels en bobbels verder waren we daar. Na in het wetsuit gekropen te zijn en flink veel gestuntel verder, ging ik even de zee op. Surfen is moeilijker dan het lijkt maar het is wel echt lachen. Toen het donker werd weer omgekleed en terug naar Balleybovey. Toen we daar rond half 12 kwamen was het van: 'if you don't want to go to the hostel now, you can sleep on my cauch' Prima! Scheelt mij weer een paar knaken voor zo een hostel.

De volgende dag ging ik verder richting Ardara. Blase dropte me in Donegal en vanaf daar heb ik gelift. Door een italiaanse Jehova getuige (erg leuk...) opgepikt te zijn werd ik gedropt in Killybegs. Iets later kwam hij weer terug en bracht me verder naar Ardara. Wat zijn gedachte er precies achter was weet ik niet, maar volgens mij wou het het Jehova imperium vergroten. Na genoeg van die verhalen gehoord te hebben en het aanbod om nog een kopje thee te drinken afgeslagen te hebben ging ik naar het hostel (omdat die misschien wel volgeboekt was en ik dan naar iets anders moest zoeken...).
De volgende dag ging ik onderweg naar Glencolumkille. Dat is in totaal zo een 34km en dus te veel voor mij om in een keer te lopen. Het is ook vakantie! Mijn tent zou dus weer goed van pas komen. Op de een of andere manier zijn de mensen hier heel aardig. Ik liep al zo een 2 uur en 10/12km verder stopte er zomaar uit het niets een auto met 2 personen uit London erin. Ze waren een weekendje weg en doelloos aan het rondrijden. Ze vroegen of ik een lift wou naar waar ik heen ging. Geheel niet volgens plan eindigde die avond bij een boer op het weiland ergens tussen Enniskellin en Tempo. De volgende dag ging ik verder liften naar Sligo. Toen ik in Bundaron was duurde en het me te lang en het ging te hard regenen en waaien besloot ik om de bus naar Sligo te pakken. Na een belachelijke prijs (9.80euro) betaald te hebben voor een busrit van 45 minuten was ik in Sligo. Daar kwam ik in het ergste hostel ooit. Best vies, het stonk en er hing totaal geen sfeer. Jammer genoeg voor de eigenaren dacht bijna iedereen er zo over. Die avond even een pint in de pub gepakt met duitsers en de dag daarop in Sligo rondgeslenterd. Die dag weer daarop ging ik op weg
naar de Achill Islands. Het grootste eiland van Ierland. Hier ben ik nu nog steeds want het is echt super. Lekker weer en genoeg te zien op het eiland. Eergister ben ik naar een verlaten dorpje geweest. Het enige wat er nog is zijn ruines van zo een 80 huizen. Het waren er 130. Zo een 150 jaar geleden toen hier de hongersnood hier overheerste zijn er 1 miljoen mensen gestorven en zo een 5 miljoen gevlucht naar het buitenland. De mensen in dat dorpje zijn naar het strand gegaan om te kunnen eten van de zee. Het dorpje staat er nog, maar is al weggerot en het enige wat er nog is zijn de stenen muren. Gisteren ben ik naar het zuidelijkste punt van het eiland geweest en daarna de Minaun gelopen. Een fantastisch uitzicht heb je daar over het hele eiland. Jammer genoeg was de accu van de camera leeg en was ik de reserve vergeten, zeer handig... Daarom heb ik besloten om met een Meneer uit Wales en twee jongemannen uit Germany een andere berg op het eiland te beklimmen vandaag. Helemaal naar de cliffs of Croaghaun. Volgens de eilanders de hoogste kliffen van Europa.

Jammer genoeg heb ik geen tijd om foto's te plaatsen. Dat doe ik de volgende keer wel.

Arrivederci!