De Suilven

De Suilven is een berg die al in heel wat verschillende perspectieven te zien is geweest. Met zon, zonder zon. Met een paars gloed over zich. In een deken van wolken waar je alleen de top uit ziet. Of juist andersom en dat is ook de meeste voorkomende; de top heeft een lekker warm en knus wolkenkleedje over zich heen. Elke keer als je er naar kijkt is het anders.
De Suilven is een icoon, op elke kaartje die je van de north-west-coast of Scotland ziet staat er wel een afbeelding van die grote vriend. De wandelcategorie valt onder een van de zwaarste.

Afgelopen woensdag was mijn vrije dag en zoals het wel vaker doet in Schotland, regende het toen ook met bakken uit de hemel. Geen strak plan dus om dan te gaan. Woensdag beetje niks gedaan, volgende week is er weer een kans. Dat dacht ik tenminste, woensdag kwamen er ook drie gasten uit Nederland: Erik, Robin en Ferry. Donderdagavond de pub in. Deze avond was weer legendarisch. Drie violisten, en vanuit de andere kant kwam er in een keer een guitarist bij. Als donderslag bij open hemel, bam. Super tof gewoon. De eigenaar kwam in een keer met bongo's aanwandelen en zei, ik was vergeten dat ik deze dingen nog had. Een van de Nederlanders kon er wel aardig op spelen en al gauw werd Koning Pinterman van de Band zonder Banaan opgedragen. Kimberley aan de zang, Erik en Robin op de bongo's. Briljant! Pure Nederlandse rock-nostalgie in een Schotse pub, wat wil je nog meer? Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat de Nederlanders vrijdag de Suilven op gingen. Ed was er ook, dus snel even geregeld dat ik morgen vrij kon krijgen. Het kon gewoon. Ik zou die berg gaan beklimmen. 731m., zevenhonderdeenendertig meter. Een zware klim zou het gaan worden, dus daar op moest gedronken worden.

De volgende ochtend stond ik om half 8 op. De zon schijnt al fel en het is nagenoeg windstil, volgens de ervaring van een paar locals de beste dag om de Suilven te beklimmen. Verschillende boterhammetjes gegeten en gedoucht. Ondanks deze hulpmiddelen was ik nog steeds draaierig in mijn hoofd. Ik weet nog dat ik me afvroeg of het van weinig slaap kwam, spanning dat ik die berg op ga of dat ik gewoon nog dronken was. Uiteindelijk reden we om 9 uur aan. Eerst nog even langs de spar, beetje voedsel en drinken inslaan en op naar die berg. We rijden zover als we kunnen maar na een minuutje of vijf rijden kunnen we niet verder. We beginnen met lopen. Na anderhalf uur lopen begin ik nuchter te worden en krijg ik hoofdpijn. Ik heb een kater. Met een een gemengd gevoel van onderdrukking van dunne bagger uit de achterkant en pure alcohol uit de voorkant lopen we verder. Een apsirientje, paar slokken water en we kunnen weer verder.
Na 2,5/3 uur lopen bereiken we de voet van de Suilven. Na een stukje te ver te zijn gelopen komen we erachter dat we terug moeten. Dwars door het heide knallen we naar het pad waar we denken op te moeten. We zien immers een persoon met een rood jack al halverwege staan. Omdat we door het weiland gaan, voelen we het echte schotland, drassige gronden met hier een daar een stroompje water die je niet ziet maar wel hoort. Oppassen dus, voor je het weet stap je in een gat van een halve meter. Op gebroken enkels zaten we niet te wachten (alhoewel bovenaan een terugvlucht van een helikopter zeer welkom zou zijn). Erik die gaat hardlopen, we blijven met z'n drieën achter en lopen gewoon op ons eigen tempo door. De eerste stijging hebben we gehad en belanden aan een meertje. Aan de andere kant (zo'n 100 meter) loopt Erik, door de echo kunnen met hem schreeuwen alsof we in zijn oor aan het fluisteren zijn. We weten welke kant we op moeten. We lopen door meer drap en over nog meer keien. We staan nu echt aan de voet van de Suilven. We klauteren met handen en voeten omhoog. Halverwege nemen we een pauze en eten wat. Als we omkijken zien we een stuk of 15 mensen die ook de berg op aan het gaan zijn. Robin maakt de mooiste opmerking van de dag: 'Het lijkt wel twitter, we hebben allemaal followers'. Vervolgens gaan we verder, na een meter of 10 stoppen we weer om op adem te komen. Ik kijk nog een keertje achterom, echte angst is er niet maar ik besef wel dat ik niet naar beneden moet vallen om heelhuids thuis te komen. Onze gymleraren zullen trots op ons zijn geweest als ze ons zouden gezien hebben. Na ongeveer een uur hebben we het steilste gedeelte achter de rug. Het laatste stukje lopen en klimmen we in een kwartiertje. Als we denken er te zijn zien we nog een heuvel, we kunnen het. Bovenaan zit Erik op z'n gemakje ons op te wachten. Hij zegt er al bijna een uur te zitten. We hebben het gewoon gedaan. Ik ben een berg van 731 meter opgeklommen. Er kan weer een streep op mijn lijstje gezet worden. Ik heb het gewoon gedaan. Ik merk langzaam dat de kater er redelijk uitgezweet is, of het aspirientje heeft goed zijn best gedaan.
Ondanks dat er een goede grote wolk boven ons hang en het aardig begint te waaien kunnen we enorm ver om ons heen kijken. Het is echt geweldig, ik ben gewoon trots op mezelf dat ik kan zeggen dat ik bovenop heb gestaan. We zitten er voor een half uurtje en gaan daarna weer naar beneden. Als we willen kunnen we te snel beneden zijn dan de bedoeling is dus dat was nog oppassen. Na een slopende toch van drieënhalf uur zijn we weer bij de auto. Het is half zes.

Als we terugkomen bij de guesthouse kunnen we zeggen dat we op het dak van Schotland hebben gestaan. En het voelt goed.
Ik heb nauwelijks last van mijn voeten, meer van mijn knieen. Vandaag heb ik als ik buk een beetje last van mijn bovenbeenspieren en van spieren rond mijn borstkas waarvan ik het bestaan nog niet kende. Als ik nou weer naar de berg kijk moet ik weer glimlachen.

I fucking did it, with a hangover.

René